- De rezjiseur vaan d’n umgaank waor al e tiedsje op zeuk nao lui um get oet te beelde.
- Op de rippetitie vaan ’t kèrkelek zaankkoer kaom heer zie präötsje hawwe.
- Heer waor op zeuk nao ‘ne gróp um de köpping vaan Johannes d’n Duiper vörm te geve.
- Wie heer de koerleeje verdutsde wat heer veur had, barsde de zengers oet in lache.
- Zjeng, de braniemeeker vaan de baritons, wouwe ze bès de kop aofhouwe, umtot heer ziech zjus deveur mèt de aander baritons had gevreigeld euver sjijns get verkierd gezoonge note.
- Merieke, ’n bloonte sopraan, woort bleik roond de neus wie de rezjiseur häör oetzeukde es Salomé, de dochter vaan Herodias.
- Salomé zouw mote boekdanse, dat zeet jummer ’t verhaol, en de manslui zaoge dat wel zitte.
- Ze repe in koer tot Merieke dat achtrein mer ins mós veurdoen, zoetot ze kóste zien of ze genóg mèt häöre boek kós sjöddele.
- Merieke, zeker gein alidaatsje, wis ziech ocherm gein raod. Truike, ’n gerumpelde alt, sjaggeneerde ziech aon de manslui en voont tot die iers mer ins nao hun eige beerboek móste loere.
- De rezjiseur wees wijer Truike es Herodias, die in zien ouge ’n sjintóng mós zien.
- Heer betrachde ziech daonao de manslui ein veur ein, umtot heer op zeuk waor nao de figuur vaan Herodus Antipas.
- Lewie, ‘ne subbedeius mèt dikke grijs ougsbraoje, kaom in aonmèrking veur die rol.
- “Bring mien steefdochter de kop vaan Johannes”, waor ’t bevel wat heer aon zien soldaote mós geve, woort häöm gezag.
- De manslui laoge plat vaan de lach, want de eigenste Lewie had ’n stum wie eine dee vojle vès verköp.
- De aander manslui woorte óf soldaot óf gewoen gas op ’t verjaordaagsfieske vaan keuning Herodes.
- De vrouwlui woorte ouch in twie poorties ingedeild. De meidskes woorte slaovinne en zouwe de gaste mote veurzien vaan spijs en draank.
- De euverege dames vaan ’t koer móste e kuurke vörme en e wölps leedsje vaan boete liere boe Salomé op mós boekdanse.
- Annie, ein vaan de alte, had meujte mèt deen teks en zag tot ze deen teks veur gei goud veur eigenste Nikkela zouw wèlle veurzinge.
- Annie kraog, wie ze dat nao väöre brach, ‘ne kop wie ‘ne pieper en alle vrouwlui lachde zoe hel, tot bij e paar de traone euver de wange lepe.
- Wie ’t zoe wied waor, zagte de lui tot in d’n umgaank nog noets zoe sjoen gedans waor, en Nikkela vroog nao aofloup of Anniek dat leed ouch ’s aovends veur ’t nao bèd goon wouw zinge.